Η “μάχη για τα κανάλια” κορυφώνεται.

Ο κάθε καλοπροαίρετος πολίτης αυτής της χώρας μπορεί να καταλάβει ότι η λυσσαλέα επίθεση που δέχεται η κυβέρνηση, με αφορμή την αδειοδότησή τους, ξεπερνάει κατά πολύ την “αντίδραση των επιχειρηματιών του χώρου” στις προσπάθειες που αυτή κάνει, να μπει, επιτέλους, τάξη “στο άναρχο τηλεοπτικό τοπίο”.  Σε αυτή τη φάση, “η μάχη των καναλιών” είναι το “Αλαμο” του παλιού καθεστώτος της διαπλοκής, το τελευταίο οχυρό της.

Ολα τα χρόνια ύπαρξης τους, τα ιδιωτικά κανάλια, ήταν ο βασικός αγωγός, μέσω του οποίου ο ελληνικός αστισμός, περνούσε στην ελληνική κοινωνία, το κάθε φορά “αφήγημα” του. Από την “Ελλάδα του εκσυχρονισμού, της ανάπτυξης και του life style” μέχρι το “μαζί τα φάγαμε” , την ενοχοποίηση μιας ολόκληρης κοινωνίας και τον επικοινωνιακό πόλεμο των μνημονίων, τα ιδιωτικά κανάλια ήταν αυτά που αναλάμβαναν την δουλειά της ακινητοποίησης της κοινωνίας.

Πρόκειται για το βαρύ πυροβολικό στην υπηρεσία ενός πολέμου κατά της ελληνικής κοινωνίας, που εντάθηκε τα τελευταία χρόνια: Δεν χρειάζεται να πάμε μακρυά. Αρκεί να θυμηθούμε τον ρόλο που όλα τα ιδιωτικά κανάλια παίζουν από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση, τον ρόλο που έπαιξαν στο δημοψήφισμα, τον ρόλο που παίζουν το τελευταίο διάστημα.

Αυτό το οχυρό είναι που, τώρα, υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια οι δυνάμεις του ελληνικού αστισμού. Αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι αν χάσουν αυτή τη μάχη – που έχει τεράστια συμβολική αξία για αυτές – τότε τα περιθώρια τους για επανάκαμψη στην κυβέρνηση στενεύουν.

Η “μάχη των καναλιών” είναι μια μάχη ταξική. Οχι βέβαια, γιατί οι προσπάθειες της κυβέρνησης έχουν να κάνουν με την κοινονικοποίηση τους, έτσι και αλλιώς αυτά θα συνεχίζουν να είναι ιδιωτικά. Είναι ταξική γιατί, για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι δυνάμεις της εργασίας προσπαθούν να βάλουν ένα όριο στο, επικοινωνιακό, πεδίο δράσης του αστισμού.

Σαν τέτοια μάχη μας αφορά όλους και όλες και κανείς μας δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος. Το Αλαμο πρέπει να πέσει!