Του Γιώργου Κυρίτση

Μερικές χρονιές φαίνεται σαν να έχουν περάσει δέκα χρόνια.

Η νίκη της 25ης Ιανουαρίου ήταν η μεγαλύτερη μεταπολεμική επιτυχία της Αριστεράς στην Ευρώπη και θα συντροφεύει πάντα όσους πάλεψαν γι’ αυτήν, είτε βρίσκονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ είτε εκτός είτε απέναντι. Αποτελεί παρακαταθήκη του κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το Μνημόνιο είναι νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, όποιος και να το εφαρμόζει. Με τη διαφορά ότι αν φύγει η σημερινή κυβέρνηση, το Μνημόνιο θα μείνει. Εάν μείνει η σημερινή κυβέρνηση, το Μνημόνιο μπορεί να φύγει. Για να υπάρχει κυβέρνηση της Αριστεράς, χρειάζεται να υπάρχει από πίσω ισχυρό κόμμα της Αριστεράς.

Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι για τους οποίους θα είσαι δεξιός και κάποιοι για τους οποίους θα είσαι μπολσεβίκος. Έτσι είναι η ζωή. Τα περίεργα αρχίζουν όταν αυτοί οι κάποιοι αποφασίζουν να συνεργαστούν εναντίον σου.

Οι ιδιωτικοποιήσεις που δεν μπόρεσε να αποτρέψει -κυρίως λιμάνια και αεροδρόμια- είναι το μεγαλύτερο κρίμα της κυβέρνησης. Η παρούσα ή κάποια επόμενη ελληνική κυβέρνηση οφείλει να τα ανακτήσει.

Το εσωτερικό σκέλος του αρχικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε, αλλά νίκησε το εξωτερικό σκέλος του ίδιου σχεδίου σε Ισπανία και Πορτογαλία. Αν η κυβέρνηση είχε πέσει, τα φραντσάιζ του Σόιμπλε θα κυβερνούσαν ακόμα στον Νότο. Στο τέλος θα γίνει ο λογαριασμός.

Η Αριστερά δεν μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα των ανωτέρων μεσαίων στρωμάτων. Ούτε πρέπει να προσπαθεί ούτε να ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο.

Ένα κομμάτι της αποχωρήσασας μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε στις εκλογές με σημαία το ηττημένο σχέδιο της πλειοψηφίας και τη διαβεβαίωση ότι ο Λαφαζάνης μπορεί, απλώς ο Τσίπρας ήταν προδότης. Έμεινε εκτός Βουλής και με την απορία.

Ευτυχώς για τους πρόσφυγες, δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, η όξυνση του προσφυγικού έπεσε στις πλάτες του. Και θα πληρώσει το κόστος, το οποίο είναι βαρύ: Πνίγονται άνθρωποι.

Και μην τα ξαναλέμε: “Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς”.

avgi.gr