Του Πάνου Λάμπρου fb
Υπήρξαν στιγμές, όλο αυτό το διάστημα της “καραντίνας”, που ήθελα να γράψω μια πιο “πολιτική”, μια πιο “κεντρική” άποψη. να γράψω, ας πούμε, για το “μαξιλαράκι” των 37 δις και τη σημασία του, τη δικαίωση της επιλογής. Να γράψω για τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, τα αδιέξοδα που δημιουργεί για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Να γράψω για το κοινωνικό κράτος, που δεν υπάρχει, για την εργασία, την εικόνα της δημόσιας υγείας και πολλά άλλα. Αλλά και την Ευρώπη…
Δυστυχώς, όμως, πάντα με προλάβαιναν οι εξελίξεις, αυτές οι “μικρές”, οι “ασήμαντες”, οι ειδήσεις του τελευταίου θρανίου. Και αισθανόμουν την υποχρέωση να γράψω για αυτές. Γνωρίζω βέβαια πως στη συνείδηση πολλών ταυτίζομαι κατά κάποιο τρόπο με μια ορισμένη θεματολογία, λίγο πολύ περιθωριακή, ας την πούμε περιφερειακή.
Χθες, σε μια τηλεφωνική συζήτηση με έναν σύντροφο και φίλο, φίλο πολλών, σεβαστό πρόσωπο, τον Πέτρο μας, άκουσα ένα παράπονο. Στην ουσία ένα πολιτικό παράπονο. Μου είπε με έντονη πικρία ότι με τα ζητήματα αυτά, τα… περιφερειακά, τα “περιθωριακά” ασχολούμαστε λίγοι και λίγες. Ίσως, μου είπε, αρκετοί να έχουν πάρει το μήνυμα από τις τελευταίες εκλογές. Τι εννοείς; Ρώτησα. Και μου είπε μια αλήθεια.
Όσοι -όχι όλοι ευτυχώς-, από τους βουλευτές μας ασχολήθηκαν με ένταση, με πάθος για τα δικαιώματα, καταπιάστηκαν με ζητήματα που δεν ανήκουν στο κέντρο της προσοχής των πολλών, που δεν θεωρούνται κεντρικά πολιτικά ζητήματα δεν εξελέγησαν. Πλήρωσαν το τίμημα…
Είναι έτσι; Ισχυρίζομαι πως σε μεγάλο βαθμό είναι. Σύντροφοι και συντρόφισσες που στάθηκαν δίπλα μας, στους καθημερινούς αγώνες για τις φυλακές, την αναπηρία, το προσφυγικό – μεταναστευτικό, τα ΛΟΑΤΚΙ ζητήματα, το φεμινισμό, τους ρομά και τόσα άλλα, έμειναν εκτός. Παρότι ήταν δραστήριοι και το έργο τους έχει καταγραφεί.
Και αυτοί οι σύντροφοι ανεξάρτητα τάσεων και ρευμάτων σκέψης, συνεχίζουν και σήμερα, όχι από τη θέση του βουλευτή, να παλεύουν για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες είτε αφορά το προσφυγόπουλο, τον μετανάστη χωρίς χαρτιά, τον ανάπηρο πολίτη είτε τον Βασίλη Δημάκη, τον τρανς άνθρωπο, που είναι πάντα στο στόχαστρο του αυταρχισμού, του ρατσισμού, τρανσφοβίας, της ομοφοβίας.
Αλλά η αριστερά, για να είναι αριστερά, πρέπει να έχει μια καθολικά απελευθερωτική ματιά. Αν δεν την έχει, αν περιορίζεται στο λεγόμενο “κεντρικό” ζήτημα, χάνει το βασικό στόχο, που δεν είναι άλλος από το στόχο της καθολικής κοινωνικής απελευθέρωσης.
Μια κοινωνία που αντιμετωπίζει εχθρικά, φοβικά, ακόμα και ρατσιστικά ανθρώπους που “διαφέρουν’ ή στέκεται αδιάφορα στις πολλαπλές διακρίσεις, δεν μπορεί, ασφαλώς, να είναι φιλική απέναντί μας.
Θέλω, λοιπόν, να γράψω και για πολλά άλλα.
Αλλά θα επιμείνω να γράφω για το “περιθώριο” και ας κατηγορηθώ για “περιθωριακός”.
Γιατί αν το “περιθώριο” δεν κάνει έφοδο στο κέντρο της ζωής, αν αυτό μείνει στις άκρες της πολιτικής, αυτή η τελευταία θα έχει χάσει τη μαγεία της, τουλάχιστον για ορισμένους και ορισμένες από μας….
