Αυτή την Κυριακή ένα διαμαντένιο αστυνομικό θρίλερ γεμάτο ιστορικοπολιτικές προεκτάσεις που κόβει την ανάσα με την υποβλητικότητα του. Βραβευμένο με δέκα συνολικά Γκόγια-τα σημαντικότερα βραβεία της Ισπανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου: ΤΟ ΜΚΡΟ ΝΗΣΙ -LA ISLA MINIMA

Λίγα λόγια για την ταινία.

Ανδαλουσία 1980. Κατά την διάρκεια τοπικού πανηγυριού, σε κωμόπολη της επαρχίας, που κρύβεται πίσω από τους βάλτους στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ, δύο ανήλικα κορίτσια θα εξαφανιστούν, γεγονός που θα προκαλέσει αναστάτωση στην μικρή, περιθωριακή και όχι ιδιαίτερα εκδηλωτική κοινωνία. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετης ιδιοσυγκρασίας, αστυνομικοί του τμήματος ανθρωποκτονιών της πρωτεύουσας, θα καταφτάσουν εσπευσμένα, προκειμένου να βοηθήσουν την άπειρη ντόπια χωροφυλακή, να εντοπίσει τις έφηβες.

Ο Πέδρο, ο νεότερος και πιο άβγαλτος της δυάδας, οικογενειάρχης και χαμηλότερων τόνων, θα ακολουθήσει μια πιο ορθολογική μέθοδο στην αναζήτηση καινούργιων στοιχείων που θα οδηγήσουν στην διαλεύκανση του μυστηρίου, την ίδια στιγμή που ο Χουάν, πενηντάρης, που δείχνει να έχει φάει τέτοιου είδους περιστατικά με το κουτάλι, μοιάζει να μην φοβάται να χρησιμοποιήσει ακόμη και την ακραία βία, προκειμένου να φτάσει στον τελικό του σκοπό.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Ισπανία και την απομάκρυνση της χούντας του Φράνκο και ακόμη η χώρα δεν έχει μπει σε ρυθμούς τέτοιους που θα της αρκούν για να λησμονήσει τις θηριωδίες τεσσάρων ολόκληρων δεκαετιών εμφύλιου σπαραγμού. Χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα οι πολίτες, στους φιλελεύθερους και στους οπαδούς του παλαιού καθεστώτος, ακόμη νιώθουν μπερδεμένοι από αυτή την καινούργια κατάσταση στον τόπο τους, αφού κανείς δεν δείχνει να διαθέτει ξεκάθαρο πλάνο για το μέλλον. Κοινό στοιχείο αμφότερων των παρατάξεων, λοιπόν, η αμφιβολία, η αγωνία για τι πρόκειται να ξημερώσει, το δεδομένο άγχος για το τι ακριβώς ισχύει. Ο κόσμος είναι ελεύθερος να δράσει κατά το δοκούν ή το φάντασμα του Φασίστα παραμένει ακόμη ζωντανό, πανέτοιμο να κατασπαράξει την οποιαδήποτε υπόνοια ελευθεριών;

Σε αυτό το τρομαγμένο συνειδησιακά περιβάλλον, το δίδυμο των παντελώς αταίριαστων ντέτεκτιβ, θα κληθεί να προσεγγίσει πρόσωπα, φοβισμένα και αλλόκοτα, ώστε να τους αποσπάσει πληροφορίες για όσα κρύβει η μυστηριώδης εξαφάνιση – και σε πολύ πρώιμο στάδιο της ταινίας, εντέλει ανθρωποκτονία – των δεκαεξάχρονων αδελφών. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει, όλοι αρνούνται πως γνωρίζουν το κοινό μυστικό, ελάχιστοι θα δείξουν πρόθυμοι να βοηθήσουν, ενώ οι βασικοί ύποπτοι, εκτιμούν ακράδαντα πως οι πομπές τους, θα θαφτούν, θα σκεπαστούν ξανά, όπως πρόσταζε άλλωστε ο τρόπος παράνομης δράσης επί της Φρανκικής κυριαρχίας.

Βασισμένος σε ένα απίστευτα μελετημένο σενάριο, που πόντο με τον πόντο της αφήγησης, σου δίνει και καινούργιες πληροφορίες για το τι τρέχει στην απομονωμένη γωνιά του σπανιόλικου Νότου, ο εξαιρετικής απλοϊκής μα και τόσο πλούσιας σε έμπνευση ματιάς Alberto Rodriguez, χρησιμοποιεί ένα τυπικής εξέλιξης και μπόλικου σασπένς αστυνομικό θρίλερ, για να αναδείξει το υπαρκτό σοσιολογικό ζήτημα που απασχολεί τα μέρη του, ίσως ακόμη και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την μεταπολίτευση. Τωρινή περίοδο που η Εσπάνια, μοιάζει να βρίσκεται βουτηγμένη μέχρι το λαιμό στην οικονομική ανέχεια και την εξαθλίωση, όπως το σύνολο άλλωστε της μεσογειακής γραμμής της Ευρωζώνης.

Οι δύο αστυνομικοί του, ο μοντέρνος και πιο σύγχρονων τάσεων Πέδρο, μα και ο Χουάν, που δεν χρειάζεται να του ρίξεις δεύτερη ματιά για να καταλάβεις πως στα νιάτα του υπήρξε βασανιστής των υπογείων της ΕΣΑ, συνθέτουν τις δύο υπαρκτές τάσεις, που καλούνται να ενώσουν δυνάμεις, μην τυχόν και πετύχουν πουθενά στο βούρκο την άκρη του νήματος. Είναι κάτι τέτοιο φαινομενικά δυνατόν; Εκ πρώτης όψης όχι, αφού οι ανασεμιές τους δεν συμβαδίζουν ούτε χιλιοστό. Κι όμως το ταίρι τους προχωρά και μάλιστα πετυχημένα, καθώς ο καθείς θεωρεί – μέσα στο παραμύθι που έχει κτίσει στο μυαλό του – πως ο άλλος είναι συντρόφι, δικό του παιδί.

Σιγά μην ήταν αυτός ο Θεοφιλογιαννάκος θα πει ο εκσυγχρονιστής, νιώθοντας μια κάποια καλοσύνη στην ψυχή του φόρα παρτίδα, ατίθασου, μα και βίαιων προθέσεων, μπασκίνα. Σιγά μην είναι ο κομπανιέρος μου αντάρτης και κουμμούνι, αυτός έχει οικογένεια, κοιμάται νωρίς, έχει συντηρητικές αρχές, θα φανταστεί ο πρώην ασφαλίτης. Κι έτσι το ΄να χέρι νίβει το άλλο και με την βασική αρχή της αθωότητας να πλανάται στον αέρα, ένεκα αμφιβολιών, παρέα θα φτάσουν στην λύση του ζητήματος, που ταυτόχρονα τρέχει στο φόντο της πλοκής.

Καταπληκτική φωτογραφία, σε φάσεις μελαγχολικής σέπιας να τονίζουν την νοτισμένη ατμόσφαιρα, με προοπτικές λήψης που θα ζήλευε και ο ίδιος ο μέγας De Palma, ο Ισπανός υπογράφει ένα αναχρονιστικό θρίλερ, που κανείς δεν θα πρέπει να το δει με την επίπεδη θωριά του αστυνομικού προβλήματος. Στο όλο πακέτο βοηθούν αφάνταστα οι αληθινότατες ερμηνείες, των Raul Arevalo, ο ψάρακας του διδύμου, που συμβολίζει το ανανεωτικό κύμα και ο Javier Gutierrez, ως ο μπάτσος της παλιάς κοπής, που βάζει κεφαλοκλείδωμα ακόμη και σε φοβισμένες γυναίκες, για να τους πάρει την ομολογία.

Μια από τις ποιοτικότερες ευρωπαϊκές σινεφίλ στιγμές της σεζόν, άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως το La Isla Minima, σάρωσε στο διάβα του όλα τα πιθανά βραβεία Γκόγια, της Καστιγιάνας Ακαδημίας Κινηματογράφου. Μια άρτια παραγωγή, όχι λόγω του πλούτου του προυπολογισμού της, μα περισσότερο εξ αιτίας της δυναμικής όλων των συντελεστών, που φρόντισαν μέσα από μια ανατριχιαστική υπόθεση φόνων, να αναδείξουν ένα δεδομένο, διαχρονικό ζόρι, για την πολύπαθη κι ονειρεμένη ως τουριστικό προορισμό, Ισπανία, που πνίγεται από τις τάσεις απόσχισης και αυτοδιάθεσης των ασυμβίβαστων λαών που την συνθέτουν.