Τάσος Παππάς

Οπως ξέρουμε από ανάλογα φαινόμενα στο παρελθόν, όταν μια κοινωνία νιώθει απειλούμενη, όταν έχει πειστεί ότι σκοτεινά κέντρα συνωμοτούν με στόχο τον εξανδραποδισμό της, θέλοντας και μη συσπειρώνεται γύρω από την ηγεσία της και στηρίζει όλες τις επιλογές της, ακόμη και εκείνες που δεν θα επιδοκίμαζε σε άλλες συνθήκες.

Οταν η κρίση σε ακουμπά η απόσταση ανάμεσα στο «μ’ αρέσει» και στο δεν «μ’ αρέσει» μειώνεται θεαματικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις, για τη χειραγωγημένη κοινή συνείδηση δεν έχουν καμία σημασία οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, η περιστολή των ελευθεριών, η επίθεση κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ακόμη και μέτρα που προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και δημιουργούν αφόρητες καταστάσεις στους αποσυνάγωγους και στους αλληλέγγυους γίνονται δεκτά και η κριτική, οι διαφωνίες, η υπεράσπιση αρχών εισπράττονται ως εχθρικές ενέργειες που υπονομεύουν την εθνική συνοχή και ρίχνουν νερό στον μύλο του αντιπάλου.

Οι φορείς τους πρέπει καταγγελθούν για μειωμένη εθνική συνείδηση, να κατηγορηθούν ότι λειτουργούν σαν «πέμπτη φάλαγγα» κι αν επιμένουν να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα, να μην τους προσφέρεται βήμα για να εκφωνούν τις απόψεις τους. Κι αν δεν συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις με το καλό, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να συνετιστούν.

Ενα τέτοιο κλίμα πάει να διαμορφωθεί στις μέρες μας με αφορμή το προσφυγικό-μεταναστευτικό, με την ανοχή της κυβέρνησης, για να μην πω υπό την υψηλή εποπτεία της. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πολλοί υπουργοί (υπάρχουν και εξαιρέσεις), οι βουλευτές της Ν.Δ. αλλά και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης υποστηρίζουν σε όλους τους τόνους ότι η χώρα πολιορκείται και οφείλει να αμυνθεί με κάθε μέσο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ευγένειες, ηπιότητα, επιείκεια, αντιρρήσεις, ενστάσεις.

Δεχόμαστε επίθεση και απαντάμε. Κλείνουμε τα σύνορα (είναι αδιάφορο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει σε βάθος χρόνου λόγω αντικειμενικών δυσκολιών), καταργούμε τη διαδικασία ασύλου (γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι την αντίθεση της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ), συλλαμβάνουμε (και τα αρμόδια όργανα και οι ομάδες περιφρούρησης των συνόρων που στήθηκαν σε χρόνο-ρεκόρ), δικάζουμε με συνοπτικές διαδικασίες (η αργή σε άλλες περιπτώσεις Δικαιοσύνη δίνει τα ρέστα της), καταδικάζουμε με τις πιο αυστηρές ποινές (σιγά τα ωά αφού για εχθρούς του έθνους πρόκειται) όσους εισέρχονται χωρίς χαρτιά, τους βάζουμε στη φυλακή και στη συνέχεια τους απελαύνουμε. Σε ποιες χώρες τους απελαύνουμε;

Στην Τουρκία απ’ όπου ήρθαν ή στις χώρες καταγωγής τους; «Δεν είναι της παρούσης». Κι αν η Τουρκία και οι χώρες καταγωγής τους αρνηθούν να τους παραλάβουν, τι κάνουμε; «Ούτε αυτό είναι της παρούσης».

Οι απορίες των αφελών όμως δεν έχουν σταματημό. Γιατί, αν τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά με την Τουρκία, δεν έχουμε κάνει ένα διάβημα διαμαρτυρίας στον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα; «Δεν είναι της παρούσης». Γιατί δεν καλέσαμε στην Αθήνα τον πρέσβη μας στην Αγκυρα για διαβουλεύσεις; «Δεν είναι της παρούσης».

Γιατί ο πρωθυπουργός μας που ισχυριζόταν ότι έχει ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τον Ερντογάν δεν σηκώνει το τηλέφωνο να μιλήσει μαζί του; «Δεν είναι της παρούσης». Γιατί ο πρωθυπουργός μας και αρχιστράτηγος δεν συγκαλεί συμβούλιο πολιτικών αρχηγών αφού όπως μας λέει δεχόμαστε εισβολή; «Δεν είναι της παρούσης».

Γιατί ο πρωθυπουργός μας και αρχιστράτηγος δεν απαιτεί έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης; «Δεν είναι της παρούσης». Γιατί, όπως αποκάλυψε η αρμόδια επίτροπος της Ε.Ε., δεν έχουμε υποβάλει αίτημα μετεγκατάστασης των προσφύγων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες; «Δεν είναι της παρούσης».

Και τι άραγε είναι «της παρούσης», βρε παιδιά; «Της παρούσης» είναι να φοβίσουμε την κοινωνία, να της ενσταλάξουμε το μίσος για τους άλλους, να την κάνουμε ανεκτική απέναντι στις παραβιάσεις του κράτους δικαίου, να την πείσουμε ότι απειλούνται η ασφάλειά της και η Ορθοδοξία, να της περάσουμε το μήνυμα ότι λόγω του κινδύνου πρέπει να αφήσει κατά μέρος τις όποιες ευαισθησίες της. Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι το δικό σας «της παρούσης». Των προοδευτικών πολιτικών όμως είναι διαφορετικό.

Γι’ αυτούς είναι «της παρούσης» η υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων, η σθεναρή αντίσταση σε κάθε προσπάθεια υπονόμευσης του κράτους δικαίου, η μάχη για να μη μολυνθεί η κοινωνία από το μικρόβιο της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού. Για τους προοδευτικούς πολίτες «δεν είναι της παρούσης» η εμμονή σε ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, ο ναρκισσισμός της λεπτομέρειας, το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών για πράξεις και παραλείψεις του μακρινού και κοντινού παρελθόντος. Η ενότητα απέναντι σε όσους στρώνουν το χαλί στην Ακρα Δεξιά «είναι της παρούσης».

Ανάγωγα

Το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα των τελευταίων ημερών το έστειλαν οι διαδηλώσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις. Χιλιάδες πολίτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα οργανώσεων της Αριστεράς και βροντοφώναξαν την αντίθεσή τους στο κλίμα μισαλλοδοξίας που καλλιεργούν κυβέρνηση, κόμματα, μέσα ενημέρωσης, ιεράρχες. Η χρησιμότητα της ανυπάκουης Αριστεράς στην πράξη.