Η πρόσφατη ιστορία και το παράδειγμα Λιβάνου – Χιλής
Η κυβέρνηση έχει κηρύξει τον πόλεμο στους νέους: τους καταδιώκει στα σινεμά, στις σχολές τους, στους δρόμους, έξω από σταθμούς του μετρό, και τώρα και στα κλαμπ που ακούνε μουσική. Δεν είναι μια δραματική εισαγωγή, κάθε λέξη και μια είδηση που συνθέτει ένα μωσαϊκό καταστολής.
«Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος»
Τα ξημερώματα της Κυριακής 10 Νοεμβρίου, είχαμε άλλη μια κίνηση καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την ΕΛ.ΑΣ., σε γνωστό club στο Γκάζι. Αιτιολογία, η έρευνα για ναρκωτικές ουσίες. Ας πούμε, ότι μια τέτοια έρευνα, δεν είναι a priori αθέμιτη. Το πώς ακριβώς διενεργήθηκε όμως, είναι που δίνει ειδικό νόημα στο περιστατικό. Εκφοβισμός, τραμπουκισμός, πανικός, τριακόσιοι άνθρωποι καλέστηκαν να πέσουν στο πάτωμα με σηκωμένα τα χέρια, τους ξεγύμνωσαν, τους ταπείνωσαν. Δύο DJs, που εργάζονται στο κλαμπ, μίλησαν για αδιανόητες πρακτικές στοχοποίησης της ηλεκτρονικής μουσικής και του clubbing. Ο ένας μάλιστα αναφέρει, πως στην αρχή, νόμιζαν ότι γίνεται κάποια τρομοκρατική ενέργεια τύπου Μπατακλάν. Πολύ σημαντική αυτή η αυθόρμητη αναλογία, μάλιστα από επαγγελματία ετών στον χώρο (τον Γιώργο Απέργη), αφού περί τρομοκράτησης πρόκειται όπως έδειξε εν συνεχεία ο λόγος που αρθρώθηκε από την ΕΛ.ΑΣ.
Θαμώνας κατήγγειλε στα ΜΜΕ ότι μια γυναίκα της ΕΛ.ΑΣ. με πολιτικά την στρίμωξε στην τουαλέτα, δεν της ζήτησε, αλλά της έδωσε εντολή να γδυθεί και την έψαχνε σε όλο της το σώμα, μέσα από το σουτιέν, σε μια πράξη βίαιης βιοπολιτικής παρέμβασης με κινήσεις και ύφος που υπερβαίνουν το πρωτόκολλο· κι ενώ τίποτα δεν μπορούσαν να βρουν πάνω της, δεν την άφησαν να επικοινωνήσει με τους φίλους της που βρίσκονταν στον χώρο, να πάει κοντά τους να νιώσει ασφάλεια, μάλιστα όταν διαμαρτυρήθηκε με το μόνο όπλο του πολίτη, λέγοντας «Έχουμε δημοκρατία», η ανησυχητική απάντηση που έλαβε ήταν «Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος».
Η εποχή της τρομοκρατίας κατά της Rave κουλτούρας
Ταραγμένοι DJs αλλά και παλιοί clubbers στα social media, ακροατές και παραγωγοί του drum and bass, της techno, έγραφαν ότι αυτά είναι ανήκουστα, πρωτοφανή, εν τούτοις, γρήγορα διορθώθηκαν από τους παλιούς ravers, που έζησαν την εποχή της τρομοκρατίας κατά της Rave κουλτούρας και τη… «Μάνα Raver» στα τηλεπαράθυρα του Ευαγγελάτου. Το πρώτο μεγάλο «ντου» το υπέστη το υπο-είδος της psychedelic trance, στo club Amnesia στον Πειραιά. Μια εφιαλτική βραδιά που επηρέασε τη σκηνή και πυροδότησε μια δαιμονοποίηση της ηλεκτρονικής μουσικής και του clubbing που ιστορικά και μέσα στα αρνητικά του, ασφαλώς, έπαιξε και τον ρόλο της ενότητας των καταπιεσμένων, από την εργατική τάξη που ξεκίνησε τα φτωχά Rave σε αποθήκες και εγκαταλελειμμένους βιομηχανικούς χώρους στη Μ. Βρετανία, μέχρι την αποδοχή της ετερότητας των ΛΟΑΤΚΙ στα μεγάλα club της Ίμπιζα, αργότερα. Και τότε, ειρωνικά, στο πρώτο ιστορικό ντου, στο Υπ. Δημόσιας Τάξης επικεφαλής ήταν ο Μ. Χρυσοχοΐδης. Μετά το μικρό μάθημα ιστορίας, οι νέοι clubbers σχολίασαν πως, και πάλι, είναι 2019!
Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν έγραφε ότι το να εκπλήσσεται κανείς ότι αυτά που βιώνουμε είναι «ακόμη» δυνατά τον 20ο αιώνα (στη δική μας περίπτωση έναν αιώνα μετά), δεν είναι έκπληξη – αφετηρία γνώσης παρεκτός αν η γνώση είναι ότι δεν είναι έγκυρη η παράσταση της ιστορίας που τη γεννά. Πρέπει να μετακινηθούμε από το σοκ και την οργή στους τρόπους αντίστασης, ακόμα και στα club, εν τέλει, που φαίνεται ακόμα μπορούν να ιδωθούν ως πεδία μάχης της ιδεολογικής αντίστασης της κουλτούρας. Χρόνια μετά τις απαρχές του στη Βρετανία, τα rave πάρτυ στον Λίβανο, αποτελούν όπλο. Μετά τις διαμαρτυρίες το πρωί, οι νέοι χορεύουν (όπως το ήθελαν κι άλλοι αγωνιστές της ιστορίας) στους ρυθμούς ενός house remix του Rajeh Yittammar, λαϊκού αραβικού τραγουδιού για τον εμφύλιο στον Λίβανο που σημαίνει «Θα ανοικοδομηθούμε» και φωνάζουν «thawra» που σημαίνει «Επανάσταση». Την ίδια στιγμή, η ίδια αντίσταση και στη Χιλή. Κορυφαίοι DJs και παραγωγοί της techno, από τη Χιλή, την αλληλέγγυα Αργεντινή και χώρες όλου του κόσμου, θα ενωθούν σε ένα event για να παίξουν για τον λαό της Χιλής υπό το όνομα «La Furia Del Pueblo» (Η Οργή του Λαού).
Πρέπει να οργανωθεί η αντίσταση κι εδώ, διότι δεν πρέπει να ξεχνούμε, εν μέσω αντικαπνιστικού, μουσικής μέχρι τις δέκα, και εισβολές της ΕΛ.ΑΣ., ότι οι επαγγελματίες που πλήττονται βαριά (πέραν των ιδιοκτητών bar της μεσαίας επιχειρηματικότητας, τη μεσαία τάξη που υποτίθεται στηρίζει αυτή η κυβέρνηση) θα είναι οι σερβιτόροι/ες και οι DJs που οι τελευταίοι δουλεύουν για ένα νυχτόκαμα των σαράντα ευρώ, μάξιμουμ εβδομήντα για να ενισχύουν το εισόδημα της υποαπασχόλησης που απολαμβάνουν οι νέοι πρεκάριοι. Είναι κι αυτοί, κάποιοι από τους λόγους που στοχοποιείται η ηλεκτρονική και η club κουλτούρα, δε θα μπορούσε να γίνει το ίδιο σε ένα μεγάλο μπουζουξίδικο, σε μια μεγάλη πίστα μεγάλου τραγουδιστή. Φανταστείτε τριακόσιους πενηντάρηδες της μεσαίας και προς τα πάνω τάξης στο πάτωμα ξεγυμνωμένους, να καλύπτονται από τα γαρύφαλλα. Σαφώς πιο δύσκολο να συμβεί…
