ΤΑ ΜΠΛΟΚΙΑ

Ειδήσεις και αναλύσεις από τη Λέσβο και την Ελλάδα με αριστερή ματιά!

Απόψεις

Τι περιμένουν το 24 και το 32

Η συζήτηση για την ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ τείνει να διεξαχθεί με όρους βλαπτικούς για την Αριστερά και την Ελλάδα. Διότι τροφοδοτείται από εσωστρέφεια και λούπες, από εμμονές και ιδιοτέλειες, από παραδημοσιογραφικά κουτσομπολιά και διαρροές, ακόμη και από παραγγελιές για μαχαιρώματα ―πότε; Μα τη στιγμή που η Δεξιά, στην πιο ωμή και απενοχοποιημένη εκδοχή της, καλπάζει πάνω σε μια σαστισμένη και εν πολλοίς εξαπατημένη κοινωνία.

Προσωπικά το έχω πει πολλές φορές, με διάφορες μορφές: Διαφωνώ με τους σχολαστικούς ορισμούς της «φυσιογνωμίας», αν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2020, καθαρή Αριστερά ή ριζοσπαστική ή με ολίγη σοσιαλδημοκρατία ή με άφθονη κεντροαριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που ήταν κι αυτό που έγινε, κυρίως όμως αυτό που είναι τώρα κι αυτό που προσδοκά ο κόσμος που τον ψήφισε και τον στηρίζει και προσβλέπει σ’ αυτόν.

Σε μια μεγάλη ιστορική καμπή, ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε στον ελληνικό λαό μια οδό, μια δυνατότητα, να ξαναπιστέψει στον εαυτό του, στη δημοκρατία, στην πολιτική· πρόσφερε τη δυνατότητα μιας προοδευτικής φιλελεύθερης επίγνωσης μες στην κρίση, μιας αυτογνωσίας χωρίς κανιβαλισμό, μιας διαρκούς έγνοιας για την κοινωνική συνοχή, την ισότητα, τις ατομικές ελευθερίες. Μια σταλιά περηφάνια, ακόμη και με τον συμβιβασμό του καλοκαιριού 2015. Και αντιστρόφως: οι προοδευτικοί, οι δημοκράτες Έλληνες έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ φορέα και εκφραστή των ελπίδων και των οραμάτων τους στο αποκορύφωμα της κρίσης. Και βέβαια αυτοί οι Έλληνες ζητούν τώρα από τον μετακυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να τους ακούσει, αλλά και να εκφράσει τη νέα εποχή. Με δύο τρόπους:

Πρώτον, με ένα σχέδιο για την Ελλάδα μετά την κρίση (και με την Ευρώπη σε τροχιά ύφεσης…).

Δεύτερον, με λυσιτελή και λυσσαλέα αντίσταση κατά του νεοφιλελευθερισμού και κατά της λούμπεν Δεξιάς.

Αυτή είναι η αδρή απαίτηση του προοδευτικού κόσμου, ο οποίος έστειλε σαφές μήνυμα και με το 24% και με το 32%, αντιστοίχως.

Φυσικά έχουν γίνει πολλά και ποικίλα σφάλματα, κατά τη διακυβέρνηση. Τακτικές συμμαχίες που τράβηξαν σε μάκρος και σάπισαν, αυταπάτες για τη φύση της Δεξιάς εγχώριας και ευρωπαϊκής, υποτίμηση των μήντια και υπερεκτίμηση των ολιγαρχών, ανύπαρκτη στρατηγική επικοινωνίας, αδύναμοι δεσμοί με τους πολίτες ―πολλά μπορεί να βρεις. Κατ’ εμέ, αυτά που βαραίνουν περισσότερο είναι η καχεκτική, άτεχνη επικοινωνία, και ο κυβερνητισμός, ένας ιδιότυπος εκφυλιστικός καθεστωτισμός, που θύμιζε το ΠΑΣΟΚ μετά το ‘89 ―αναπόφευκτος εντούτοις, καθώς η διακυβέρνηση ρουφούσε όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις, τους περιορισμένους άλλωστε πόρους της ηγετικής ομάδας και των στελεχών ενός προσφάτως μικρού κόμματος.

Αυτά και άλλα πολλά έχουν σημασία, μόνο εφόσον εντάσσονται δυναμικά στο τώρα. Το τώρα καθορίζεται από μια ρεβανσιστική Δεξιά που θα επιχειρήσει, επιχειρεί ήδη, να αλώσει το κράτος και να εδραιωθεί κατά το οικείο της μετεμφυλιακό μοντέλο, τώρα επιπλέον με alt right προπαγάνδα, με μεταμοντέρνα ψεύδη και βία, ακόμη και με θεσμικές εκτροπές. Τώρα λοιπόν, η Αριστερά, αυτή η υπαρκτή Αριστερά, με την πλούσια εμπειρία κοινωνικής εμβάπτισης και διακυβέρνησης, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βγάλει τη χώρα από την τροχιά της ενδόρρηξης και του μαρασμού, να απελευθερώσει την εξωστρέφεια και προσαρμοστικότητα του ελληνικού λαού.

To 24% και το 32% περιμένουν από την Αριστερά πορεία προς τα εμπρός, όπως αυτή άρχισε να σχηματοποιείται τα θερμά χρόνια του 2012-2015 ― προσοχή όμως, όχι φυγή άτακτη, με συγκαλύψεις και μικρομοιρασιές. Πορεία με νέα τοπολογία και νέα ανθρωπολογία, όπως η ίδια η ιστορία τις διαμόρφωσε και τις διαμορφώνει. Με λόγο πειστικό και αισθητική ελκυστική για τους νέους. Ας το κατανοήσουν κι αυτό οι σαραντάρηδες ηγέτες, που συχνά φέρονται σαν συνταξιούχοι: η αισθητική, η φαντασία, η αμεσότητα και η επικοινωνιακή θέρμη, είναι Αριστερά του 21ου αιώνα.