Στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, ο Sir Alec Guinness αποφασίζει να ανεβάσει Μάκβεθ. Αυτό θα μπορούσε ως θεατρικό γεγονός να είναι ένα ακόμη πετράδι στο στέμμα του, αν δεν πρότεινε το ρόλο της Λαίδης Μάκβεθ στην υπέροχη αλλά τυπική Γαλλίδα, Simone Signoret, με ελάχιστες θεατρικές παραστάσεις στο βιογραφικό της και καμιά εξ αυτών Σαιξπηρική. Η απόλυτη ανατροπή για τα θεατρικά δεδομένα.

Την ημέρα της πρεμιέρας, το Royal Court Theatre ήταν κατάμεστο από ένα κοινό που γνωρίζει τους Σαιξπηρικούς διαλόγους απέξω, «από καρδιάς».

Κάπου στη μέση της πρεμιέρας της τόσο πολυδιαφημισμένης παράστασης η Signoret, η Λαίδη Μάκβεθ, μπερδεύεται, χάνει τα λόγια της, παγώνει και μένει άλαλη στη σκηνή με ένα ακροατήριο που είναι έτοιμο να τους κατασπαράξει.

Μέσα στο βροντερό βουητό του κοινού, ο Sir Alec Guinness την πλησιάζει, πιάνει τα χερια της, «πηδάει» όλη την επομένη σκηνή, όλο τον επόμενο διάλογο και της… απαγγέλει «And if we should fail?”. Κι όταν η Signoret εξακολουθεί να τον κοιτάζει άλαλη, ο Guinness λέει την ατάκα που έπρεπε να πει η Λαίδη Μάκβεθ: «We fail».

Το μισό κοινό σηκώνεται όρθιο και χειροκρότει ξέφρενα από ενθουσιασμό και άλλοι σηκώνονται και αποχωρούν επιδεικτικά. Ο Γκίνες έγραψε στα απομνημονεύματα του ότι αυτή η παράσταση ήταν η πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας του. «Κατάλαβα» έγραψε «τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης».

Αυτή την ιστορία περιγράφει στην αυτοβιογραφία της «η νοσταλγία δεν είναι πια, αυτό που ήταν*» η Σιμόν Σινιορέ.

Ήταν παράτολμο όλο το εγχείρημα του Αλέξη Τσίπρα. Αν ξαναγυρίσουμε να το δούμε με τα μάτια του 2011, θα έλεγες και αδύνατη την «κυβερνησιμότητα της Αριστεράς».

Την είχαν στημένη οι «κριτικοί», το ακροατήριο, ο μισός του «θίασος» που εγκατέλειψε τον Αύγουστο του 2015, οι φυλλάδες, οι εραστές της «κανονικότητας», οι νόμιμοι ιδιοκτήτες του Κράτους.

Υπήρχε όμως ένα «κοινό» που δίψαγε να ενταθεί σε όλο αυτό. Που οι… κανονικότητες ούτε τον χωρούσαν, ούτε τον συμπεριελάμβαναν. Υπήρχε ένα «κοινό» που δεν ενδιαφερόταν να αναλύσει τις ιδεολογικές τοπολογίες αλλά είχε μεγάλη ανάγκη να διεκδικήσει ή ακόμη και να αναθέσει τα κοινωνικά του ζητούμενα. Γιατί ένα Κόμμα δεν προσδιορίζεται από την άτεγκτη ιδεολογία του, ένα Κόμμα προσδιορίζεται από την κοινωνική του γείωση, την υπεράσπιση των κοινωνικών του συμφερόντων και την εκπλήρωση των προσδοκιών των πολιτών που του αναθέτουν να τους εκπροσωπήσει.

Γιατί οι πολιτικές δεν είναι Σαιξπηρικοί διάλογοι για ένα κοινό που τους ξέρει απέξω. Οι πολιτικές είναι η προστασία και τα όνειρα των ανθρώπων, των πολιτών, των κοινωνικών δυνάμεων που συμπορεύονται μαζί σου.

Γιατί στην πολιτική οι συμπορεύσεις δεν γίνονται με τους ανθρώπους που γνωρίζουν τους «διάλογους». Στη πολιτική οι συμπορεύσεις γίνονται με τους πολίτες που ακολουθείτε το ίδιο όνειρο. Η Αριστερά δεν είναι ιδεολογική τοπολογία. Η Αριστερά είναι κοινωνική γείωση και λαϊκή συμπόρευση.

«And if we should fail?». Ίσως και να έπρεπε. Γιατί το πιο σημαντικό από όλα, είναι να γνωρίζει ένα Κόμμα, τους πολίτες στους οποίους απευθύνεται, εκφράζει και εκπροσωπεί. Και το κοινό, αυτό το μεγάλο 32%, είναι εκεί και χειροκρότει όρθιο.

*@ai_katerina https://www.koutipandoras.gr/