Ο Μίκης Θεοδωράκης µε τη συµµετοχή του στο συλλαλητήριο της περασµένης Κυριακής και µε τις µετέπειτα δηλώσεις του, προσχώρησε στο φασιστικό υπόνοµο. Διότι έπρεπε, όπως είχε γράψει και µελοποιήσει ο ίδιος, ο εξευτελισµός του να γίνει τέλειος.

Μία ηµέρα πριν τη δηµόσια εµφάνισή του στο συλλαλητήριο, όλο το φάσµα των ΜΜΕ και όχι µόνο, µε αφορµή ένα σύνθηµα που γράφτηκε στον τοίχο του σπιτιού του και κάτι µπογιές που πετάχτηκαν στην εξώπορτά του, µίλησε για τροµοκρατική επίθεση, για επίθεση σκέτη, ή για βανδαλισµό.

Εννοείται ότι και εξ αριστερών κατατέθηκαν διαπιστευτήρια καλής «αγωγής του πολίτου».

Τι άλλαξε άραγε από την εποχή που οι ρεπόρτερς για ίδια συµβάντα, έγραφαν «αυγά µε µπογιές πέταξαν στην αµερικανική πρεσβεία οι διαδηλωτές», «συνθήµατα στους τοίχους έγραψαν άγνωστοι…»; Τι άλλαξε µέσα στις δεκαετίες; Μα ο αέρας που αναπνέουµε.

Καµία τροµοκρατική επίθεση δεν έλαβε χώρα, ούτε επίθεση, µήτε βανδαλισµός, προς τον Μ. Θεοδωράκη. Ο ίδιος στράφηκε κατά της αξιοπρέπειάς του, αυτός ευτέλισε την ιστορία του. Κι επέτρεψε σε γιο αρχιβασανιστή της Μακρονήσου να πει ηδονιστικά «έκανε καλή δουλειά ο πατέρας µου».

Καιρός λοιπόν όσοι ενηµερώνουν ή συντάσσουν πολιτικές ανακοινώσεις να χρησιµοποιούν σωστά τις λέξεις. Γιατί χρησιµοποιώντας λάθος τις λέξεις αφαιρούν ζωτικό αέρα ελευθερίας από την κοινωνία. Εξoµοιώνουν ένα βοµβαρδισµό σε άµαχο πληθυσµό (τροµοκρατική επίθεση), το κάψιµο ενός κτιρίου (βανδαλισµός) και το µαχαίρωµα προς έναν άνθρωπο (επίθεση), µε µια γνώµη που κάποιος έγραψε στον τοίχο µε µπογιά.

Και στη συνέχεια, εξωµοιώνουν αυτή τη γνώµη µε το φασιστικό αστέρι, έξω από τα σπίτια των Εβραίων. Αυτό κάνουν όσοι ανακατεύουν τα νοήµατα των λέξεων. Ποινικοποιούν τα πάντα, τα κάνουν όλα ίσωµα. Και µετά ψαχνόµαστε να βρούµε από που ξεπήδησε η θεωρία των δύο άκρων.

Τα κυρίαρχα ΜΜΕ µετατοπίζοντας τα νοήµατα των λέξεων, µετατόπισαν και τα όρια των ελευθεριών. Κατάφεραν µέσα στις δεκαετίες να ποινικοποιήσουν ηθικά ό,τι κινείται έξω από αυτά τα ακροδεξιά όρια. Παράλληλα, µέσα από τα τηλεοπτικά τους προγράµµατα, από τα σαχλά πρωινάδικα ως τις ειδήσεις, καθιέρωσαν τη λογική αταξία. Η στέρεη επιχειρηµατολογία καταποντίστηκε.

Και όλο αυτό το µαντρί που κατασκεύασαν, σε τίποτα δεν έχει να κάνει µε την υποκειµενικότητα. Γι΄αυτό το κείµενο λόγου χάρη µπορούν να ισχυριστούν ό,τι τους βολεύει. Από το ότι «στηρίζει τροµοκρατικές πρακτικές αναρχικών» έως «προτρέπει σε επίθεση κατά του πλανήτη Αρη».

Μες στη δεκαετία, τα κόµµατα της κοινοβουλευτικής αριστεράς αναγνώρισαν πάρα πολλά από αυτά τα αυθαίρετα όρια. Εν ολίγοις µπήκαν στο µαντρί. Ε, λοιπόν επείγει να το αµφισβητήσουν. Γιατί µε το πέρασµα των χρόνων, τα όρια θα συρρικνωθούν τόσο, που θα γίνουν θηλειά στο λαιµό πολλών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωµάτων.

Η παρούσα κυβέρνηση δίνει συνεχώς δείγµατα ανυπακοής απέναντι στα όρια που προσπαθούν να επιβάλουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Γιατί τότε οι πολιτικά αρµόδιοι στα του ΣυΡιζΑ, αυτοπεριορίζονται; Δουλειά κάθε αριστερού κόµµατος είναι να αµφισβητεί ψευδή όρια, να τα διευρύνει. Να ξεµπροστιάζει τα κοινωνικά οµοιώµατα µε τα οποία µεταµφιέζονται οι κυρίαρχοι λόγοι.

Όχι να προσποιείται το καλό παιδί, µήτε να κάνει τον παιδονόµο. Να επανέλθει στη θαρραλέα γνώµη που εξέφραζε την εποχή της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Κανένα κόµµα της αριστεράς δεν επιτρέπεται να είναι νοµοταγές απέναντι στην ενοχοποίηση που καλλιεργούν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Γιατί έτσι αφανίζεται η ελευθερία.

Την ελευθερία και τις πράξεις τις ορίζουν οι νόµοι και το Σύνταγµα. Αυτά τα δύο δεν εφαρµόζονται ανάλογα µε το θυµικό αλλά όπως τα άρθρα τους ορίζουν. Είτε αφορούν µία άδεια που δικαιούται κάθε φυλακισµένος είτε αφορούν ένα τοτέµ. Οπως αυτό του Μίκη Θεοδωράκη.

Αν η αλήθεια είναι επαναστατική, ας λέµε λοιπόν τα πράγµατα µε το όνοµά τους. Κι αυτό γίνεται κάνοντας ορθή χρήση των λέξεων. Κι η ορθή χρήση των λέξεων στηρίζεται στην ετυµολογία τους. Σε όλα τα άλλα, ανυπακοή. Ανυπακοή στην παραπλάνηση, ανυπακοή στην καταστολή, ανυπακοή στην ενοχοποίηση. Απ΄όπου κι αν προέρχεται. Διότι µερικές φορές έρχεται κι από κει που δεν το περιµένεις.