Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να υπερασπιστεί κανείς, πάντα από την πλευρά της αριστεράς, στην διάταξη του πολυνομοσχεδίου για την κήρυξη απεργίας, είναι ότι, αυτή, ως αποτέλεσμα συμβιβασμού με τους δανειστές, φαίνεται να είναι “το αναγκαίο και πάντως προσωρινό, κακό”.
Θυμίζουμε ότι στα πλαίσια της επώδυνης συμφωνίας του Ιουλίου του 2015 και σε ότι αφορά την αγορά εργασίας, προβλέπονταν τα παρακάτω:
“Οσον αφορά τις αγορές εργασίας, να προχωρήσει (σημ, η κυβέρνηση) σε αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και, σύμφωνα με την οικεία οδηγία και βέλτιστη πρακτική της ΕΕ, των ομαδικών απολύσεων βάσει του χρονοδιαγράμματος και της προσέγγισης που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς. …”
Από τα τρία σημεία της συμφωνίας, για τις μεν συλλογικές διαπραγματεύσεις η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα τις επαναφέρει, μετά το τέλος του προγράμματος, οι ομαδικές απολύσεις, από ότι τουλάχιστον φαίνεται, μέχρι στιγμής, έχουν φύγει από το τραπέζι της συζήτησης και το μόνο που απέμεινε ήταν “οι εργατικές κινητοποιήσεις”.
Εδω, η αλλαγή που γίνεται και αφορά μόνο τα πρωτοβάθμια σωματεία που δεν είναι πανελλαδικής εμβέλειας ή ευρύτερης γεωγραφικής εμβέλειας (δηλαδή τα μέλη τους δεν ανήκουν σε επιχειρήσεις που βρίσκονται σε διαφορετικούς δήμους) είναι ότι πλέον, προκειμένου να υπάρξει η απαρτία της συνέλευσης που θα λάβει απόφαση για απεργία, απαιτείται η συμμετοχή του “50% +1” των οικονομικά τακτοποιημένων μελών του σωματείου. Κατά τα άλλα και εφόσον υπάρξει αυτή η απαρτία, ισχύουν οι διαδικασίες που ίσχυαν και πριν.
Από “τεχνική πλευρά”, μπορεί κάποιος να αξιολογήσει την συγκεκριμένη αλλαγή ως “πολλή σοβαρή” ή ακόμα ως “πολλή αστεία”, αλλά όλοι και όλες, τουλάχιστον στην αριστερά, αντιλαμβανόμαστε ότι το ζήτημα αυτό δεν είναι “τεχνικό”. «Δεν είναι θετικό, αυτό το χάσαμε» είπε ο Ε. Τσακαλώτος και έχει δίκιο αν αναλογιστεί κανείς το μήνυμα που εκπέμπεται στην κοινωνία. Πρόκειται για, έστω και περιορισμένη, έστω και για προσωρινή, αφαίρεση εργατικού δικαιώματος, που γίνεται από μια αριστερή κυβέρνηση.
Από αυτή την άποψη και από την πλευρά της αριστεράς, αυτή η, έστω και μικρή αλλαγή, μπορεί να είναι κατανοητή μόνο ως “το αναγκαίο και πάντως προσωρινό, κακό”, αφενός μεν για να μην περάσουν τώρα οι παράλογες απαιτήσεις του ΔΝΤ σε αυτό το θέμα (που τόσο καθαρά παρουσίασε η ΝΔ), αφετέρου δε προκειμένου να μην περάσουν οι ομαδικές απολύσεις, να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και να ανοίξει η συζήτηση για τον κατώτατο μισθό, μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος τον προσεχή Αύγουστο.
Με άλλα λόγια “το αναγκαίο και πάντως προσωρινό κακό” προκειμένου να κλείσει, με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες, η αξιολόγηση και τίποτα παραπάνω πέραν αυτού.
