“Η μυτιλην’ μας είνι
ενα τρανό χουριό
αρχόντ τσι φουκαράδις
ζούμι μακριά ‘π του θιο”

…Αλλά, όσο μακριά και να “ζούμι ‘π του θιο” έρχονται στιγμές που μας θυμίζουν ότι ακόμα και εδώ στο “τρανό χουριό” μας, εξακολουθούν να υπάρχουν “αρχόντ τσι φουκαράδες” που θα πει ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ότι οι διαιρετικές τομές στο σώμα της λεσβιακής κοινωνίας είναι υπαρκτές.

Ο τελευταίος χρόνος έκανε αυτές τις τομές και ορατές.

Η αρχή έγινε με το δημοψήφισμα. Το “ναι” ή το “όχι”, διαίρεσε την κοινωνία μας, όχι, κυρίως, στην βάση της ιδεολογικής τοποθέτησης, αλλά (πάλι κυρίως) στη βάση του ταξικού συμφέροντος. Αυτό, αν στις μεγαλουπόλεις, έγινε ορατό περισσότερο μέσα από τις τηλεοράσεις, εδώ το ζήσαμε δίπλα μας, στην καθημερινοτητά μας: Από εδώ οι, όποιοι, “αρχόντοι” ή εν΄ πάση περίπτωσή όσοι και όσες αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι και από κει, οι “φουκαράδες“.

Το δημοψήφισμα, ταυτόχρονα, αποτέλεσε και την αφορμή να συγκροτηθεί τοπικά και να εκφραστεί με μια φωνή το “μπλόκ” των αρχόντων για να μας πει, ότι “θα χάσουμε τις επιδοτήσεις“,  “θα μας διώξουν από την Ευρώπη” ότι τέλος πάντων “θα καταστραφούμε”

Η δεύτερη στιγμή, ήταν η αρχή της έξαρσης του “προσφυγικού” στα μέσα του καλοκαιριού. Ο ερχομός των προσφύγων, δηλαδή ενός ανεξέλεγκτα μετακινούμενου πληθυσμού, εν΄μέσω της τουριστικής σεζόν, τάραξε περισσότερο την καθημερινότητα αυτών που θεώρησαν ότι “έχουν να χάσουν” τα πιο πολλά, δηλαδή τους “αρχόντους”.

Ανέλαβαν, μέσα από την συσπείρωση που μόλις ένα – δύο μήνες πριν είχαν καταφέρει να συγκροτήσουν, να μας “ενημερώσουν” για τα μύρια όσα θα πάθουμε από τους καταδιωγμένους που αποζητούσαν λίγη ασφάλεια στο “μικρό χωριό” μας.

Και ενώ η πλειοψηφία των “φουκαράδων” (ή εν’ πάση περίπτωση σημαντικά κομμάτια τους),  αναλάμβαναν δράση και άρχιζαν να δείχνουν την αλληλεγγύη τους είτε έδειχναν μια αξιοθαύμαστη ανοχή, οι “αρχόντοι”, μας “ενημέρωναν”.με τις συσκέψεις τους και  “δια των φορέων τους”, αλλά και ο καθένας από το πόστο του, για “κινδύνους επιδημιών“, για τις “τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην τοπική οικονομία” αλλά ακόμα ότι “θα χάσουμε …την ελληνικότητά μας“.

Η τρίτη μεγάλη στιγμή, είναι αυτή που ζούμε τώρα, με αφορμή το ασφαλιστικό. Όσο και να γίνεται προσπάθεια να κουκουλωθεί, πάλι οι “αρχόντοι” και “οι φορείς” τους, είναι που μπαίνουν μπροστά κατεβαίνοντας, αυτή τη φορά, στους δρόμους, τους ίδιους δρόμους που όλα τα προηγούμενα χρόνια έπαιρναν “οι φουκαράδες”.

“Αν καταστρέψουν εμάς, καταστρέφουν το νησί“, αυτό είναι το μήνυμα που αυτή τη φορά εκπέμπουν, μετατρέποντας το δικό τους συμφέρον σε συμφέρον όλου του νησιού και ζητώντας, από τους “φουκαράδες” να τους ακολουθήσουν.

Θα χάσουμε τις επιδοτήσεις… θα μας διώξουν από την Ευρώπη … θα καταστραφούμε… κίνδυνοι επιδημιών…τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην τοπική οικονομία …θα χάσουμε …την ελληνικότητά μας…αν καταστρέψουν εμάς, καταστρέφουν το νησί…

…τη “μυτιλην’ μας”, δηλαδή που αν και “είνι ενα τρανό χουριό” οι διαιρέσεις της είναι εδώ, γιατί όπως λέει και το τραγούδι, εξακολουθούν να υπάρχουν “αρχόντ τσι φουκαράδις”.

…και αυτό που μένει στους “φουκαράδες” είναι να υπερασπιστούν για ακόμα μια φορά – με τον δικό τους λόγο- την ύπαρξη τους, ως ξεχωριστό αλλά και πλειοψηφικό κομμάτι της λεσβιακής κοινωνίας,  όπως ακριβώς έκαναν και τις προηγούμενες φορές, στο πρόσφατο παρελθόν.